รับจำนอง ต้องเสีย “ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา” หรือไม่ นายทุน นายหน้าหลายคน ทำขายฝาก และ จำนอง ซึ่งความแตกต่างกันของ จำนอง กับ ขายฝาก ค่อนข้างต่างกันมากเรื่องความเด็ดขาด

          วันนี้ เราจะมาพูดถึงเรื่องของ ภาษีที่เกี่ยวข้องกับบุคคลธรรมดาที่รับ “จำนอง” เงินขาดมือ การเข้าถึงแหล่งเงินทุนธนาคารไม่ได้ จะไปหยิบยืมใครก็ลำบาก พอจะมีอสังหาฯ ไม่ว่าที่ดิน บ้าน เอาเสนอนายทุน ญาติพี่น้อง ในยามฉุกเฉินยืมไม่ได้ก็เอาบ้าน ที่ดินจำนองเป็นหลักประกันซะเลย

          “ผู้จำนอง” คือเจ้าของอสังหาฯ นำทรัพย์ไปจำนอง กับ “ผู้รับจำนอง” โดยทรัพย์จำนองเพื่อเป็นหลักประกันในการชำระหนี้    โดยผู้จำนองไม่ต้องส่งมอบ อสังหาฯ ให้แก่ผู้รับ การจำนอง ต้องทำที่สำนักงานที่ดินเท่านั้น

     การจำนอง ตามกฎหมาย ท่านกำหนดไว้ว่า จะต้องทำเป็นหนังสือ และ จดทะเบียน ต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ถ้าการจำนอง ไม่ได้จดทะเบียนต่อเจ้าหน้าที่พนักงานที่ดิน ย่อมเป็นโมฆะ  การจำนองจะสิ้นสุดลง เมื่อหนี้ที่มีการจำนองเป็นประกันสิ้นสุดลง หรือการจำนองสิ้นสุดลงด้วยเหตุอื่นๆ ตามที่กฎหมายกำหนด ตาม ปพพ.มาตรา 702 บัญญัติว่า “อันว่าจำนองนั้นคือสัญญาซึ่งบุคคลคนหนึ่ง เรียกว่าผู้จำนองเอาทรัพย์สินตราไว้กับบุคคลอีกคนหนึ่ง เรียกว่าผู้รับจำนอง เป็นประกันการชำระหนี้โดยไม่ส่งมอบทรัพย์สินนั้นให้แก่ผู้รับจำนอง”

ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา

          รายได้ค่าดอกเบี้ยเงินกู้ยืมโดยมีการจดทำจำนอง เข้าลักษณะเป็นเงินได้พึงประเมินตามมาตรา 40 (4)(ก) แห่งประมวลรัษฎากร โดยต้องนำดอกเบี้ยที่ได้รับนั้นไปรวมคำนวณกับเงินได้อื่นเพื่อเสียภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา เมื่อถึงกำหนดยื่นแบบแสดงรายการภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา (ภ.ง.ด.90) ตามมาตรา 48 (1) และ (2) แห่งประมวลรัษฎากร

เราจึงมีหน้าที่นำรายได้ส่วนดอกเบี้ย ไปยื่น ภาษีเงินได้บุคคลธรรมดา สิ้นปี รายได้ส่วนนี้ไม่มีค่าใช้จ่ายมาหัก ทำให้ต้องเสียภาษีทั้งจำนวนพอเอาไปรวมกับ รายได้ วงเล็บอื่นๆ ทำให้เสียภาษีอัตราที่สูงขึ้น

          นายทุนหลายๆท่านจึงใช้วิธีแสดงข้อมูลที่ไม่เป็นจริงเพื่อให้รับรู้รายได้น้อยลง เป็นช่องโหว่ที่ทำให้ผู้จำนองแบกรับภาระยอดสูงกว่าความเป็นจริง  หลายท่านไม่ได้นำรายได้ส่วนนี้ไปยื่น ทำให้พาลไปถึงรายได้ส่วนอื่นๆ ที่ไม่ได้สำแดง